کتاب اگر آن موقع می دانستم اثر الن اسپراگنز 1404

کتاب “اگر آن موقع می‌دانستم”، گردآوری‌شده توسط الن اسپراگنز، مجموعه‌ای تأثیرگذار از نامه‌هایی است که ۳۵ زن موفق، از بازیگران و ورزشکاران گرفته تا کارآفرینان و نویسندگان، خطاب به خود جوان‌ترشان نوشته‌اند. این زنان که همگی در دهه ۲۰ یا ۳۰ زندگی خود هستند، در خلال این نامه‌ها به چالش‌ها، اشتباهات و بینش‌هایی بازمی‌گردند که در مسیر حرفه‌ای و شخصی‌شان با آن مواجه بوده‌اند. آنچه این کتاب را از سایر آثار خودیاری جدا می‌سازد، نه پندهای کلیشه‌ای، بلکه صداقت بی‌پیرایه و بی‌پرواست: نگاهی مهربان و گاه تکان‌دهنده به خویشتن در آینه‌ی زمان.
ساختار کتاب ساده و موثر است: هر فصل به یکی از زنان اختصاص دارد، با مقدمه‌ای کوتاه از اسپراگنز و پس از آن، نامه‌ای خطاب به خودی جوان‌تر، گاه پر از اندوه، گاه آکنده از امید. این نوشته‌ها با زبانی صمیمی و صادقانه، بر مجموعه‌ای از تجربه‌های انسانی دست می‌گذارند: ناامنی‌های شخصی، روابط ناسالم، اختلالات خوردن، فشارهای اجتماعی و تردیدهای شغلی. اما در ورای همه این‌ها، نخی از شهامت و شفقت خود، این مجموعه را به هم می‌دوزد. مضمون محوری کتاب، آسیب‌پذیری است؛ حتی کسانی که امروز بر صحنه‌های موفقیت می‌درخشند، زمانی دچار ترس، اضطراب و خودکم‌بینی بوده‌اند. خواننده درمی‌یابد که «برنده بودن» هرگز به معنای نترس بودن نبوده است. نامه‌ها اغلب بر مهرورزی نسبت به خود گذشته تأکید دارند-نصیحت‌هایی همچون «از اشتباه نترس» یا «از آن‌چه هستی خجالت نکش»، بارها تکرار می‌شوند و اثری آرام‌بخش دارند، مانند آغوشی از آینده. در کنار این، پیام‌های کاربردی و زمینی نیز در سراسر کتاب جاری‌اند: به غریزه‌ات اعتماد کن، از رابطه‌ای که تو را خرد می‌کند بیرون بیا، مراقب سلامتت باش، و در برابر فشارهای اجتماعی نه بگو. چنین توصیه‌هایی با لحنی خواهرانه ارائه می‌شوند، نه بالا به پایین، و به همین دلیل باورپذیر و نزدیک‌اند. زبان نامه‌ها ساده اما پرنفوذ است؛ صمیمی، بی‌تکلف و گاه شاعرانه. اسپراگنز در مقام ویراستار، فضایی خلق کرده است که در آن نویسندگان می‌توانند بدون احساس قضاوت، حقیقت‌های شخصی‌شان را فاش کنند. منتقدان نیز همین جنبه را تحسین کرده‌اند: پابلیشرز ویکلی، این کتاب را «صادقانه و خلع سلاح‌کننده» توصیف می‌کند و آن را هدیه‌ای ایده‌آل برای دختران جوان، فارغ‌التحصیلان، یا هر زنی که در کشمکش با خود است، می‌داند.
“اگر آن موقع می دانستم” یک رمان یا یک تحلیل دانشگاهی نیست؛ بلکه گنجینه‌ای از خردهای زیسته و گاه دردناک است. یادآوری است صمیمی و صادق از این‌که هیچ راهی خطی نیست، هیچ تصمیمی بی‌خطا نیست و هیچ‌کس تنها نیست. این کتاب، آن‌گونه که باید، می‌داند چگونه زمزمه کند: “کاش آن زمان می‌دانستم، اما حالا که می‌دانم، تو را می‌فهمم.”