کتاب پنلوپیاد

درباره‌ی پنلوپیاد
 
در روایت هومر از اودیسه، پِنِلوپه ــ  زن اودوسِئوس و دخترعموی هلن زیبای ترواــ زنی ذاتاً وفادار به تصویر کشیده شده و طی سالیان قصه‌ی او درسی عبرت‌آموز بوده است. پِنِلوپه که در زمان رفتن اودوسِئوس به جنگ تروا پس از ربوده‌شدن هلن بیست سال تنها می‌ماند، به‌رغم شایعات درباره‌ی رسوایی‌اش گلیم خود را از آب بیرون می‌کشد؛ او هم‌زمان هم سلطنت ایتاکا را حفظ می‌کند هم پسر سربه‌هوایش را بزرگ می‌کند و هم صدها خواستگارش را پس می‌زند. هنگامی که اودوسِئوس بالاخره پس از تحمل مشقت‌های بسیار ــ  مغلوب‌کردن هیولاها و هم‌خوابگی با ایزدبانوان‌ــ به خانه بازمی‌گردد خواستگارهای او و ــ  به‌طرز عجیبی‌ــ دوازده تن از ندیمگان او را می‌کشد.
مارگارت اتوود چرخشی جدید و بدیع به این قصه‌ی باستانی  می‌دهد و تصمیم می‌گیرد روایت را به پِنِلوپه و دوازده ندیمه‌ی سربه‌دارش بسپارد و بپرسد: »چه شد که ندیمگان به ‌دار آویخته شدند و پِنِلوپه واقعاً چه کرد؟» در بازگویی درخشان و بازیگوشانه ی اتوود، این قصه همان‌قدر خردمندانه و مشفقانه است که به‌یادماندنی و همان‌قدر سرگرم‌کننده است که تشویش‌برانگیز.
او با ذوق و لطافت طبع از قصه‌گویی و استعداد شاعری که خود به آن مشهور است بهره می‌جوید، به پِنِلوپه زندگی و واقعیتی تازه می‌بخشد و پاسخی برای یک معمای باستانی پیش رو می‌نهد.
اساطیر قصه‌هایی جهانی و بی‌زمان‌اند که زندگی ما را منعکس می‌کنند و شکل می‌دهند ــ آن‌ها به آرزوها، بیم‌ها و شور و شوق‌های ما می‌پردازند و روایت‌هایی پدید می‌آورند که معنای انسان‌بودن را به ما یادآوری می‌کند.