کتاب کولی کنار آتش

«مگریز آینه،مگریز…» می گریزد،نه به جانب جایی که من می خواهم،روی دو زانو می افتد،دستش را دراز می کند کاکل سبز بوته ای را می گیرد تا برخیزد،به پهلوی راست یله می شود،لبانش را به دندان می گزد،توش و توانش را جمع می کند تا دوباره بر خیزد… «مگریز آینه،مگریز…» «آخر کجا می خواهی بروی؟» «هیچ کجا فقط از این قصه می روم…» بلند می شود،چند گامی بر می دارد…

سومین داستان بلند «منیرو روانی‌پور» نویسنده‌ی زن نام‌آشنای ایرانی‌ست که نخستین‌بار در سال 1378 منتشر شد. قصه، روایتگر زنی کولی به نام «آینه» است که دست سنت‌ها و خشم قبیله او را می‌تاراند و در بستر جریان‌های پرتلاطم سال‌های انقلاب، تنها و ناگزیر رهایش می‌کند. آینه حتا گاهی بر نویسنده خشم می‌گیرد که چرا چنین سر نوشتی برای او رقم زده و گاهی پرسان‌پرسان در پی معشوق خود شهر را زیر پا طی می‌کند.

 «در کولی کنار آتش، هم مردمان کوچ‌گرد و آداب و رسوم‌شان ترسیم شده و هم فضای شهرهای بزرگی مانند شیراز و تهران با جغرافیای مشخص و آشناشان. برای نمونه، توصیف نویسنده از خیابان انقلاب آن سال‌ها چنان زنده و دست‌یافتنی‌ست که اگر امروز هم در حال قدم زدن در آن خیابان، لحظه‌ای به خیالت مجال تجسم بدهی، تمام آن فریادها، کتاب‌ها و آدم‌ها را خواهی شنید و خواهی دید. شخصیت‌های قصه ملموس و واقعی‌اند، حتا اگر خودشان بگویند از خیال نویسنده آمده‌اند تا کار قصه را پیش ببرند. چه آن زن صورت‌سوخته که از تاریکی می‌ترسد، چه آن راننده‌ی کامیون تقلبی که پای چپش می‌لنگد و دو دندانش خرد شده. و همچنین آن سه زن همخانه، همگی هویت و پیشینه‌ای دارند که در جامعه‌ی امروز، به‌سادگی قابل شناختن‌اند.» 

▪️اگر تاکنون این کتاب را نخوانده‌اید، در خواندنش شک نکنید. رمانی با حجم متوسط و سرشار از کشش‌های جورواجور که در همان حال که داستان شخصیت اصلی را روایت می‌کند، بخشی از تاریخ روزگار ما را هم به تصویر می‌کشد.