رمان حاضر با دو روایت از زبان دو شخصیت کاملا متفاوت آغاز می شود؛ دختری سرشار از احساسات به نام لوسی و نویسنده ای خشک و بی احساس به نام گراهام راسل که همسرش نیز چنین خصوصیاتی دارد. این دو در مراسم ختم پدر گراهام با یکدیگر هم کلام شده و همین موضوع آغازگر ایجاد تغییرات در زندگی شان می شود.
لوسی اتومبیل فرانسوی قراضه اش را جلو خانه ام پارک کرد. قبل از این که حتی فرصت کند از آن پیاده شود، در را باز کردم. تلن را در آغوشم تکان می دادم و او با ناراحتی گریه می کرد.
با لحن سرزنش آمیزی گفتم: «این بیست و پنج دقیقه ست، نه پونزده دقیقه.»
در جوابم فقط لبخند زد. او همیشه لبخند می زد. لبخندش مرا یاد گذشته ام می انداخت؛ لبخند زیبایی سرشار از امید. امید گریز آدم های ضعیف از مشکلات زندگی بود. این را از گذشته ام یاد گرفته بودم.
ـ من بهش می گم تاخیر عمدی.
هرچه او نزدیک تر می شد، من عصبی تر می شدم.
ـ چرا بوی دود می دی؟
خندید و گفت: «دود نیست. اسپنده. قبل از اومدن اسپند دود کردم.»
ـ چرا؟
نیشخند ناقلایی راه لبش را یافت و او شانه بالا انداخت.
ـ برای نابود کردن انرژی های منفی، مثل مال تو.
ـ اوه آره، سرخوش. شرط می بندم هرجا می ری یه مشت سنگ و کریستالم با خودت می بری.
با بی خیالی دستش را داخل کیف دوشی اش فرو کرد و مشتی کریستال بیرون آورد. البته که همراهش بود!
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.