کتاب تورن فیلد در بن بست

ساعت ۱۱ شب بود، کافه فلورا خلوتیِ پایان شب را انتظار می‌کشید.

سر و صدای دو اتومبیل که پشت سر هم جلوی کافه متوقف شدند، نگاه فلورا نشین­ها را به خود گرفت.

یَسنا که سینی باقی مانده کیک و فنجان‌های خالی قهوه را از روی میزی بدون میزبان برمی­داشت، نگاه به در ورودی کافه انداخت که با ضرب باز شد.

اردلان کیان همراه با دار و دسته­اش وارد شدند و به ‌سرعت صندلی‌های خالی را پر کردند.

اردلان نگاه برق‌دارش را به یسنا داد و با نیشخندی مسخره گفت: بی‌موقع مزاحم شدیم؟!

و رفقای بند کیفش به تأیید جمله اردلان بلند خندیدند. یسنا اغلبشان را می‌شناخت.

آخرهای هفته بیشتر اوقات “فلورا” پاتوق اردلان و دار و دسته­اش می‌شد.

یسنا بی‌اعتنا به حرف اردلان نگاهی به سمت پیشخان انداخت. موسیو آوانسیان چشمکی زد که یعنی، عیب نداره مشکلی نیست.

یسنا سینی را به سمت پیشخان برد.

موسیو: یسنا شما دیرت شد. برو دیگه دخترم. من خودم اینارو راه می‌ندازم.

یسنا نگاه نگرانی به موسیو کرد و گفت: نه، یه کم دیگه می‌مونم.

مانوئل پسر موسیو به‌سرعت سینی بزرگ کیک­های برش خورده را از توی یخچال بیرون کشید و رو به یسنا گفت: برو، من هستم.