مطالب این کتاب خط باطلی می کشد بر باور نادرست افراد مبنی بر اینکه آن چه ما را هدایت می کند ژن های ماست.
با مطالعه این کتاب از قدرت بالایی که ذهن مان از آن برخوردار است آگاه می شویم و به واسطه ی این آگاهی و تلاش برای بهره گیری از این قدرت، خود را در مسیری قرار می دهیم که سلامتی، عشق و شادی را برای مان به دنبال می آورد. در هفت فصل این کتاب مطالبی پیرامون سلول های «هوشمند» و آن چه که درباره ذهن و بدنمان می آموزند می خوانیم، از عدم تاثیرگذاری ژن ها بر زیست بدن مان آگاه می شویم، در مورد غشای سلول یا «پوست» سلول می خوانیم، کشفیات عجیب و غریبی را از فیزیک کوانتوم در می یابیم، از تاثیر عمیق افکار مثبت بر رفتارها و ژن هایمان می خوانیم و همراه دکتر لیپتون به چگونگی تربیت آگاهانه فرزندان و نقشی که در شکل دهی باورهای شان ایفا می کنیم می پردازیم.
به اعتقاد من دلیل اصلی چشم پوشی از تحقیقات انرژیایی، پول است. تولید قرص، کار پردرآمدی است و به همین دلیل صنعت تریلیون دلاری داروسازی هزینه های تحقیقاتی خود را صرف کشف داروهای شیمیایی میکند. این شرکت ها اگر می توانستند انرژِی درمانی را به شکل قرص دربیاورند، قطعا علاقه شان به انرژی درمانی هم بیشتر می شد.
هرگاه رفتار و فیزیولوژی بدن از هنجار فرضی مدنظر شرکت های داروسازی فاصله بگیرد، این شرکت ها آن را به عنوان یک اختلال منحصر به فرد معرفی کرده و سپس مردم را از خطرات این اختلالات کشنده آگاه می کنند. این شرکت ها در تبلیغات خود، برای تعریف اختلالات از علائم بسیار ساده ای استفاده می کنند و بیننده را متقاعد می سازند که اختلال مورد نظر در وی وجود دارد. «آیا از نگرانی رنج می برید؟ نگرانی یکی از علائم اصلی «بیماری» دلهره است. دیگر نگران نباشید. به پزشک تان بگویید که داروی آرام بخش جدید اعتیادازپام را برایتان تجویز کند.»
در همین حین رسانه ها توجه ما را به سمت خطرات داروهای غیرمجاز معطوف می کنند و به این ترتیب از مسئله مرگ در اثر مصرف دارو طفره می روند. رسانه ها به ما هشدار می دهند که روی آوردن به دارو و مواد برای فرار از مشکلات زندگی، راه حل مشکلات زندگی نیست. جالب است!ً من هم می خواستم عین همین جمله را در مورد استفاده بیش از حد از داروهای مجاز بنویسم. آیا این داروها خطرناک هستند؟ از کسانی بپرسید که پارسال به خاطر این داروها جان خود را از دست دادند. وقتی علائم بدن را با داروهای تجویزی ساکت و پنهان کردیم، می توانیم تقصیرها را از گردن خود ساقط کنیم و چشم مان را بر نقشی که در بروز این علائم داشته ایم، ببندیم. استفاده ی بیش از حد از دارو به ما امکان می دهد که از زیر بار مسئولیت شخصی مان فرار کنیم.
عشق و دیوانگی ما نسبت به دارو مرا به یاد زمانی می اندازد که دانشجو بودم و در بنگاه ماشین کار می کردم. ساعت 4:30 دقیقه بعد از ظهر جمعه بود که خانمی با عصبانیت وارد مغازه شد. می گفت «چراغ چک» ماشینش روشن شده است، حال آنکه چندین بار ماشین را به خاطر همین مشکل به مکانیکی برده است. چه کسی حوصله دارد که ساعت 4:30 بعد از ظهر جمعه روی چنین مشکل بزرگی کار کند و یا با چنانی مشتری بی اعصابی سر و کله بزند؟ همه ساکت ماندند، به جز یکی از مکانیک ها که گفت: «من برایتان درستش می کنم.» او ماشین را به کارگاه برد و چراغ چک را بیرون آورد و آن را دور انداخت. سپس نوشابه ای باز کرد و سیگاری روشن کرد. مدتی خود را معطل کرد تا مشتری خیال کند که دارد ماشین را برایش درست می کند. بعد ماشین را بیرون آورد و به مشتری گفت که ماشین آماده است. آن خانم نیز وقتی چراغ چک خاموش شده است، خوشحال و خندان سوار ماشین شد و رفت. علت مشکل هنوز سر جایش بود، اما علامت آن از بین رفته بود. داروها نیز به همین شیوه علائم بدن را سرکوب می کنند، اما تقریبا هیچ گاه علت اصلی مشکل را رفع نمی کنند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.