کتاب در راه

رمان پیشِ روی‌تان ظرف سه هفته نوشته شده، اوایل آوریل سال 1951، روی کاغذ رُلی به طول شصت متر، چون سبک جدیدی که جک کرواک بیست و نه‌ساله برای نوشتن رمان جدیدش انتخاب کرده بود مجالی برای عوض کردن کاغذ ماشین‌تحریر نمی‌گذاشت. سبکی که نه از نویسندگان محبوبش، هنری دیوید ثورو و تامس ولف، بلکه از شیوه‌ی حرف زدن و نامه نوشتن دوستش نیل کسیدی وام گرفته بود؛ سبکی که کرواک اسمش را گذاشته بود «نوشتن خودانگیخته»؛ اول‌شخص، سریع، دیوانه‌وار، اعترافی. در راه تا شش سال ناشری پیدا نکرد، ولی وقتی سپتامبر 1957 منتشر شد برای همیشه امریکا را تغییر داد. در راه را کتاب مقدس نسل ادبی بیت می‌دانند؛ در کنار شعر بلند زوزه‌ی الن گینزبرگ که به تعبیری مانیفست این گروه از نویسندگان امریکایی بعد از جنگ جهانی دوم است. نسلی که چیزی نبود جز حلقه‌ی رفقایی که «خوره‌ی زندگی» بودند و برخلاف نویسندگان عصاقورت‌داده‌ی معاصرشان که از آکادمی‌های ملانقطی بیرون می‌آمدند، خودآموخته‌هایی لاقید بودند و تعدادی‌شان سارق‌های حرفه‌ای محسوب می‌شدند و اتفاقاً موضوع نوشته‌هاشان هم چیزی نبود جز همین ماجراهای خود و دوستان‌شان.