کتاب تماشاگر رهایی یافته

نظریه پردازان هنر و فیلم معمولا مخاطب مدرن را دچار انفعالی زیبایی شناختی و سیاسی می‌بینند. در پاسخ به این مسئله، هم هنرمندان و هم متفکران درصدد این هستند تا تماشاگر را به عاملی فعال و نمایش را به اجرایی مشترک تبدیل کنند. در این اثر رهیافت رانسیر به این تلاش نافرجام در جهت رهایی اساساً متفاوت است. او ابتدا این پرسش را مطرح میکند که دقیقاً منظورمان از هنر سیاسی یا سیاست هنر چیست و سپس به بررسی دستاوردهای سنت هنر انتقادی و آرزوی وارد کردن هنر به زندگی می‌پردازد. سؤال این است که آیا نقد مبارزانه‌ی مصرف تصاویر و کالاها از قضا به تأیید غم‌انگیز قدرتی مطلق تبدل شده است؟