کتاب برلین برایم بزرگ بود

گاهي احساس مي‌کنم زبان در ايفاي نقشش ناکام است. واژه معنايش را از دست مي‌دهد و به صداي مبهمي تبديل مي‌شود که جز شکستن سکوت وظيفه‌اي ندارد. چون سکوت هم‌تراز پوچي و مانند مرگ ترسناک است. آدم‌هاي داستان‌هاي من با اين احساس زاده مي‌شوند. آن‌ها قربانيان سوء‌تفاهم هستند. قرباني ناتواني‌شان در يافتن زباني همسان. اين ناتواني چنان شکافي در روابط انساني ايجاد مي‌کند که گاهي يکي از همين انسان‌ها، حتا هنگامي که در ميان ديگران حضور دارد و با آن‌ها سخن مي‌گويد، جز صداي خويشتن چيزي نمي‌شنود. هنگامي‌که دانش‌آموزان در داستان «در جست‌وجوي خلندق» گمان مي‌کنند معلم زبان‌ و ادبيات‌شان عقلش را از دست داده است و او را سوژه‌ي شوخي‌ها و جوک‌هاي‌شان مي‌کنند، هنگامي‌که تلاش‌ها براي برقراري ارتباط در «گفت‌وگو در قهوه‌خانه» و «شکاف» شکست مي‌خورد و تفاهم در «جنازه» ناممکن مي‌شود، گسست به منتهاي ژرفاي خود و ناکامي زبان به نقطه‌اي بي‌بازگشت مي‌رسد.