این اثر از نمونه‌ترین رمان‌های تاریخ ادبیات انگلستان از حیث نوآوری فرمی، طنّازی، استفاده از راوی اول شخص ناصادق و نقد صریح جامعه‌ی طبقاتی و به خاصه طبقه‌ی اشراف و بزرگان است.
رمانی که از بسیاری جهت های مختلف شباهت‌های غیرقابل انکاری به «تریسترام شندی»، دیگر شاهکار ادبیات انگلستان دارد، گویی باز کردن دریچه‌ای دیگر به آن جامعه در یک قرن بعد می باشد. با همان شوخ‌طبعی اما بسیار تلخ‌تر.
ویلیام که با وجود عمر کوتاهش، مولفی پرکار بود، با جسارتی عجیب مانندانقلابیون قرن 19 اروپا، زندگی شیادانه و بی اخلاقی‌های پی در پی مردم را هجو می‌کرد و در بزرگ‌ترین رمانش، «بری لیندون» با دستمایه قرار دادن زندگی و احوالات شخصیتی که نام رمان از نام او گرفته شده، آن هم با قرار دادن خود او در مقام راوی، شیادی دروغگو، بی اخلاق و البته سراشر از حماقت را روایت می‌کند که همه‌کار می‌کند تا به زندگی اشرافی و آزادانه برسد و در آن بماند.
کار بزرگ تکری در بری لیندون، قرار دادن خواننده در موقعیتی‌ست که جمله‌های راوی دروغگویی را می‌خواند و هم‌زمان می‌خندد، از تأسف سر تکان می‌دهد و حتی به طور ناگهانی خودش را در مواجهه با وضعیتی تراژیک می‌بیند. این رمان از آن دست آثار عظیمی که می‌توان هم به مثال آینه‌ای دیدش که برابر جامعه‌ای قرار گرفته که مدت‌هاست به درستی خودش را با جزئیات تماشا نکرده و از زشتی‌ها و فرتوتی‌های خودش بی اطلاع است و هم می‌توان به مثال تصویری از انسان عصر جدید تا همین امروز و پس‌از‌این به آن نگاه کرد؛
انسانی که خیلی وقت است فراموش کرده اخلاق انسانی چیست و شریف بودن به چه معناست! شاید بی دلیل نباشد که «استنلی کوبریک» در دهه‌ی 70 قرن 20 از این رمان کلاسیک و سرشار از شوخی و هجو تکری، اقتباسی درجه یک و به غایت مدرن و تلخ را بر پرده‌ی سینما بنشاند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.