کتاب خطاب به عشق دفتر دوم

درست در اواسط قرن 20 است که عشق ماریا کاسارس و آلبر کامو فوران میکند …

کم و بیش هر روز آفتاب نامیرای الجزیره آسمان ابری پاریس را میشکافد و بر بالکن آپارتمان در میدان سن‌ میشل می‌تاباند.

در سال ۱۹۵۰ ماریا این تبعیدیِ ابدی سرانجام میهنِ واپسینش را پیدا میکند:

دست‌ها و واژه‌های آلبر. نه تبعید، نه اقامت اجباری، نه مرگ عزیزان، نه کوه‌هایی که در فاصله سردند جلودار تابش این خورشیدهای 2 گانه بر همدیگر نمی‌شوند و راه هر دو در این سال به‌رغم همهٔ مصائب به یگانگی به انجام میرسد.

ماریا خود را اسپانیای ویران تجسم میکند و از آلبر این الجزیرهٔ روح می‌خواهد که بیاید وزنده اش کند و آلبر الجزیره را، آفتاب و نوشتن و جنوب را، سراسر در چشم‌های ماریا پیدا میکند. از همین روزهاست که دیگر نه دور از هم نه نزدیکِ هم، که در قلب یکدیگر آشیانه می‌کنند.