کتاب درآمدی بر وجود و زمان

«وجود و زمان» یا هستی و زمان مهم‌ترین کتاب هایدگر است که در اوایل سال ۱۹۲۷ به عنوان جلد هشتم از سالنامه فلسفه و پژوهش‌های پدیدار‌شناسی که توسط هوسرل منتشر می‌شد، به چاپ رسید. این اثر شرحی سازنده بر ارسطو، آگوستین، کارل برایگ، فرانتس برنتانو و یا شرحی بر اندیشه‌های گنوسی، هگل، هوسرل، کی‌یرکگور و بسیاری دیگر به شمار می‌آید. این کتاب در دو بخش تدوین شده است. بخش اول با عنوان «تحلیل بنیادین دازاین به نحو تمهیدی» دارای شش فصل با عنوان‌های «تبیین وظیفه‌ی تحلیل تمهیدی دازاین»، «در -جهان-بودن به طور کلی به مثابه‌ی قوام بنیادین دازاین»، «جهان‌مند بودن جهان»، «در -جهان-بودن به عنوان بابودن و خودبودن»، «در -بودن از آن حیث که در -بودن است» و «اهتمام به منزله‌ی وجود دازاین» است. بخش دوم با عنوان «دازاین و زمان‌مندی» نیز شش فصل به ترتیب «تمام بودن ممکن دازاین و وجود به جانب مرگ»، «گواهی درخور دازاین بر توان‌بود اصیل و عزم»، «توان تام‌بودن اصیل دازاین و زمان‌بندی به عنوان معنای اونتولوژیک اهتمام»، «زمان‌بندی و روزمرگی»، «زمان‌مندی و تاریخ‌مندی» و «زمان‌بندی و درون‌زمانی بودن به منزله‌ی منشا مفهوم عامیانه از زمان» را دربردارد. در توضیح پشت جلد اثر آمده است: «کتاب وجود و زمان اثر اصلی مارتین هیدگر است. هیدگر خود را ناگزیر می‌دید برای بیان ژرفای طرح پرسش هستی‌شناسانه‌ی بنیادینش به زبانی فراخور سخن بگوید. سهمی از جاذبه‌ی وجود و زمان مرهون همین زبان است. اما زبان خاص هیدگر خود، مایه‌ی دشواری قابل توجهی برای فهم او است. از این رو، این متن به‌غایت نیازمند شرح است. شرح پیش‌رو، به بندبند متن هیدگر می‌پردازد و بدین ترتین، خواننده را در فهم عبارات اصلی متن یاری می‌رساند. در عین حال، این شرح گام‌های استدلال هیدگر را بازسازی می‌کند و با ارجاع مکرر به بخش‌های گوناگون متن وجود و زمان می‌کوشد تا ترسیمی از کل بنای اندیشه‌ی او را در این کتاب به دست دهد.»