کتاب زندان نوشته های بابی ساندز

«من آقا هستم». کلماتش در گورم طنين‌انداز شد. «من آقا هستم». دوباره همه جا لرزيد. «من آقا هستم، تو ???? هستي!» در با صداي انفجارگونه‌ي رعب‌انگيزي پشت‌سرش به‌هم خورد و نور مبهم ورودي هم به دنبالش خاموش شد. هنوز هم از حرکت کردن مي‌ترسم و در تاريکي مطلق، همان‌جا که بودم ايستاده‌ام. فکر مي‌کنم اين ???? ديگر چيست؟ واضح است که من هستم اما مي‌توانم فکر کنم، حرف بزنم، بو کنم و تکان بخورم. تمام حواسم کار مي‌کنند. بنابراين، يک عدد نيستم. من ???? نيستم. من انسانم، من يک عدد نيستم، من ???? نيستم! اين آقا ديگر چه کسي يا چه موجودي است؟ من را ترساند. شيطان بود. حس کردم از من نفرت دارد. اشتياقش را براي تسلط بر من و قساوت مرگبار دروني‌اش را حس کردم. آه، از من چه مي‌ماند؟ به ياد مي‌آورم که زماني يک خانواده داشتم. حال‌شان چه‌طور است؟ آيا يک‌بار ديگر مي‌توانم يکي از آن‌ها را ببينم يا صداي‌شان را بشنوم؟ يک‌بار ديگر در باز مي‌شود. آن نور مبهم کمي قوي‌تر شده است و يونيفرم سياه در درگاه، خودش را نشان مي‌دهد. «من آقا هستم». بار ديگر‌‌همان جمله‌ي لعنتي… و «اين هم غذايت ????». کاسه‌اي مقابل دست‌هايم پرتاب مي‌شود و در‌‌همان لحظه در به‌هم مي‌خورد. قبل از ناپديد شدن نور نيم‌نگاهي سريع به زمين مي‌اندازم. پوشيده از کثافت و زباله بود. کِرم‌هاي سفيد از پا‌هايم بالا مي‌رفتند. ديوار‌ها هم پر از مگس‌هاي پف کرده بود که روي هم انباشته شده بودند.