کتاب سباستین

وقتی پرچم آمریکا بالا می‌رفت و در وزش نسیم کناره‌ اقیانوس اطلس، ستاره‌هایش را به رخ دشمن قدیمی می‌کشید، با خودم فکر می‌کردم آینده کوبا چگونه خواهد بود؟ قضاوتی نمی‌کنم که بهتر است یا بدتر، این را خود کوبایی‌ها باید بگویند و تاریخ، اما هرچه هست دیگر شبیه کوبای امروز نخواهد بود‏.‏ کوبایی که هنوز روح فیدل با همه‌ کهنسالی‌ اش در آن حضور دارد، کوبایى که هنوز «چه» قهرمان رویاهایش است، کوبایی که یکی از آخرین مظاهر دیگرگون بودن است‏.‏‏.‏‏.‏ من دوست دارم این کوبا را ببینم، نه کوبایی که مثل جاهای دیگر دنیا پر از مک‌ دونالد و کی‌ اف‌ سی است‏.‏ من دوست دارم بر دیوارهای شهرهایش عکس چه‌ گوارا را ببینم نه جاستین بیبر را‏.‏‏.‏‏.‏ چند روز بعد خطر جدی‌ تر شد‏.‏ باراک اوباما هم قرار شد برای ملاقات با رائول کاسترو به هاوانا برود‏.‏ شک ندارم که روند تغییرات و آمریکاییزه شدن سرعتی بیش از پیش خواهد گرفت‏.‏ باید می‌جنبیدم، اگر امسال هم به کوبا نمی‌رفتم معلوم نبود تا سال دیگر چه میزان تغییرات در آنجا صورت بگیرد و چقدر کوبا می‌تواند از دام کاپیتالیسم برهد و همچنان شبیه جاهای دیگر نباشد‏.‏ باید می‌جنبیدم و می‌رفتم‏.‏ باید آخرین یادگاری‌های استقلال را می‌دیدم و ثبت می‌کردم‏.‏