از پدران ابژه تا مادران میل ورز
تجربۀ ما از خودمان همچون تجربۀ حضور در بطن دژی محصور و فروبسته نیست که از تنها مالکِ مُقیمش در برابر تفاوت‌های جهان خارج دفاع کند بلکه ما خودمان را همچون محل تلاقی جریان حال و هواها، حس ها و اندیشه‌هایی در حال تغییر، تجربه می کنیم که همواره تحت تأثیر شدت نیروهای بیرون خودش قرار دارد. محال است یک فراچشم انداز را برای کیفیت فرآیندمحور شکل گیری یک شخصیت اختیار کنیم. نمی‌توانیم بیرون از چرخۀ خودهایمان و نسبت‌هایمان با دیگران باشیم و در این چرخه همان قدر به سمت دیگران می رویم که خودمان را پس می‌‌کشیم یا بازمی یابیم. هویت و ارتباط تنها وقتی ممکن فرض می‌شوند که فضای بین ما بتواند یک زخم باز باشد و من بتوانم در موضع یا چشم انداز شما ساکن شوم و اگر برایم محال باشد که
موضع یا چشم انداز شما را اختیار کنم …
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.