کتاب فکر نکن تنهایی

در جامعه ما بیماری ای به نام تفکر صفر-صد وجود دارد. نمی توانم بگویم که چند نفر را می شناسم که این دو عدد را جا به جا کرده اند. تعداد بی شماری انسان صددرصد بهانه جو و صفر درصد مسئولیت پذیر در دنیا وجود دارند. انگار اصلا تصور نمی کنند که کاری در حیطه مسئولیتشان قرار دارد و برای تغییر نکردن همه نوع بهانه و دلیلی می تراشند. این افراد همواره چنین عبارت هایی را به زبان می آورند: «اگر او خودش را تغییر می داد، زندگی مشترک ما بهتر می شد»، «روحیه کارکنان سازمان خیلی پایین است؛ کاش مدیر در این زمینه کاری بکند»، «تا او اقدام نکند من هم کاری نمی کنم»، «اوضاع رستوران ما اصلا جالب نیست»، «رستوران ما در محل مناسبی نیست»، «اگر شرکت کمی هزینه کند، اوضاع کاسبی بهتر می شود». کلام آخر این افراد این است: «تقصیر من نیست؛ این هم فهرستی از دلایلی که چرا نمی توانم برای تغییر اوضاع کاری بکنم».

شاید هیچ یک از این بهانه ها افراطی به نظر نرسد، اما نکته اینجاست که با وجود محدودیت هایی که مانع بپاخاستن و اقدام کردن می شوند، باور دارم که تمرکز روی مشکل، به جای تمرکز بر رفع یا مدیریت آن، از ما قربانیانی می سازد با مسیر شغلی بسیار محدود که همواره برای فائق نیامدن بر مشکلات بهانه ای داریم.