کتاب معسومیت

مصطفی مستور نویسنده فوق‌العاده محبوبی است. او مخاطبان خود را بیشتر مردم عادی می‌داند و آرزو می‌کند کتاب هایش را زنان خانه‌دار بخوانند.

مصطفی مستور در یک نشست صمیمی با مخاطبان آثارش اینگونه گفته است:

خواننده‌های من یا به ادبیات نرسیده‌اند، یا از ادبیات عبور کرده‌اند. یعنی کسانی که نوشته‌های من را می‌خوانند، در اثر خواندن یک اثر ادبی با من ارتباط نمی‌گیرند، بلکه بیشتر مشترکات ذهنی و روحی داریم. البته حتماً باید به لحاظ تکنیکال به مسائل پرداخته شود، تا اثر گذار باشند یا خوانده شوند، و الا تا آنجا که به من مربوط می‌شود، خواننده آرمانی من یک زن خانه‌دار است؛ کسی که اصلا در عمرش کتاب نخوانده و اگر بشنوم کتاب‌های مرا می‌خواند، خیلی خوشحال می‌شوم؛ البته تا حدی این اتفاق افتاده است.

خب برگردیم به رمان معسومیت. از یاد نبریم مصطفی مستور بیشتر داستان کوتاه نوشته تا رمان. پس شاید باز هم موضوع مهمی مثل دغدغه راوی روی ماه خداوند را ببوس در کار بوده که مستور را مجاب کرده رمان بنویسد.

با هم نگاهی داشته باشیم به آنچه مستور از متن رمان انتخاب کرده است تا پشت جلد کتاب نوشته شود.

از حیاط خونه که زدم بیرون پیاده رفتم طرف خونه. چند قدم که برداشتم باز اون فکر همیشگی اومد سراغم. درست نمی‌دونم اما از دو سال پیش که مامان و بابا از هم جدا شده بودند، هر وقت مامان را تو حیاط خونه می‌دیدم اون فکر مسخره می‌اومد سراغم. منظورم اینه که تا چند روز دلم می‌خاست رییس جمهوری، شهرداری، وکیلی وزیری چیزی بودم و می‌تونستم دستور بدم یک روز را به اسم «روز عروس» اسم‌گذاری کنند و تو اون روز همه زن‌های شهر از پیر و جوون گرفته تا مجرد و متاهل تا بچه و بزرگ و سالم و مریض و آزاد و زندونی، همه لباس عروس بپوشند و بریزند تو خیابون‌های شهر و همه جا را قرق نور کنند.