کتاب نقد ترجمه در پرتو رویکرد زبان شناسی نقشگرا

رابطه‌ي بين «مترجم» و متن منتخب در زبان «مبدأ» به عنوان تمثيلي از يک فرهنگ (با ويژگي‌هاي تعريف شده) رابطه‌اي تصادفي و دلبخواه نيست، بلکه از نهادهاي اجتماعي و ديگر عوامل فرهنگي تأثير مي‌پذيرد. از طرفي، حضور مترجم در فرهنگ «مقصد» نيز از نهادهاي اجتماعي و ديگر عوامل متأثر مي‌شود و برآيند اين تأثيرات در ترجمه‌ي اثر انعکاس مي‌يابد. هدف از ترجمه‌ي اين سه مقاله معرفي سير تکاملي نظريه‌ي نقد از ديدگاه زبان‌شناسي نقشگراست، تا نشان دهد آن‌چه تا کنون به طور سنتي، نقد ترجمه ناميده شده، بر ‌اساس ضوابطي همچون «درست» و «غلط»، «وفادار» و «آزاد» و… صورت‌گرفته که عمدتاً متأثر از تفکر ساختارگرايانه‌ي دو ارزشي است. اما رويكردهاي نويني همچون «تحليل گفتمان انتقادي» که با نگاهي منتقدانه در‌هم تنيدگي شكل‌دهنده‌ي متن را مشاهده مي‌کند، ترجمه‌ي يک متن را از «مبدأ» به «مقصد» نيز از همان ظرفيت‌هاي‌نقدپذيري برخوردار مي‌داند که مي‌توان ساختارهاي روابط «قدرت» و «ايدئولوژي» را در آن مشاهده کرد.