کتاب هفته چهل و چند

پیش از مادر شدنم هروقت کسی می گفت «خب حالا که چند ساله ازدواج کرده ای، پس کی بچه دار می شی؟» می خندیدم و می گفتم «به وقتش.» آن روزها فکر می کردم مادر شدن یکی از پروژه های جدی و اساسی زندگی ام است که برای خوب انجام دادنش باید زیاد بدانم. رشته دانشگاهی ام روان شناسی بود اما باز دنبال چیزهای دیگری بودم. دوره هایی بیرون دانشگاه گذراندم و کتاب های متعددی هم خواندم. وقتی تصمیم به بچه دار شدن گرفتم تصور می کردم شناخت خوبی از این پروژه ی جدید دارم. برای شناخت نقاط ضعف و قوت خودم وقت زیادی صرف کرده بودم و اعتماد به نفس بالایی داشتم. با اعتماد به نفس بالا و دانش نسبتا گسترده ای مادر شدم اما هنوز یک سال و چند ماه از شروع پروژه ی مادری نگذشته بود که در یک روز بهاری دخترم با گفتن تنها سه کلمه تمام رویاهایم را به هم ریخت. سه کلمه ای که مثل سیلی به صورتم خورد و بهم نشان داد بخشی از عادت های رفتاری قدیمی ام شاید بسیاری مواقع ویژگی مثبتی تلقی شوند اما برای مادری کردن نقص محسوب می شوند. شنیدن آن سه کلمه برایم آغاز سفری جدید بود، سفری که من را به شناخت جدیدی از خودم رساند.