کتاب هنر مشارکت آفرینی

فرازهايي از كتاب:

آمار سازمان گالوپ هشدار دهنده است. در آمريكا نزديك به سه چهارم كاركنان در كار مشاركت فعال ندارند. و اين عدم مشاركت هرساله هزينه اي بالغ بر 300 ميليارد دلار بابت بهره وري از دست رفته، به اقتصاد اين كشور تحميل مي كند.

اگر رهبران به نبوغ كاركنان باور داشته باشند و به آن ها اجازه تفكر درباره تصوير بزرگ را بدهند، كاركنان با مشاركت خود كسب و كار را متحول خواهند كرد… غيرممكن است در سازماني كه از افراد خواسته مي شود فقط كارشان را انجام دهند، بخواهيم بزرگ بيانديشند. آن ها بايد تصوير بزرگ كسب و كار و اهداف كلي آن را درك كنند…

كاركنان مي خواهند در متن داستان باشند. كاركنان مشاركت داده شده احساس مي كنند هر آنچه انجام مي دهند در زندگي ساير افراد تفاوت ايجاد مي كند… رهبران بايد به كاركنان اجازه دهند در حل پازل هاي كسب و كار نقشي فعال داشته باشند. افراد نمي خواهند به آنها گفته شود كه چگونه فكر كنند… در ورزش يا كسب و كار، افراد مي خواهند در بازي حضور داشته باشند و دوست ندارند همانند تماشاگران كنار بنشينند. آن ها مي خواهند بخشي از سفر كسب و كار باشند.

رهبران ماه ها وقت صرف تدوين استراتژي مي كنند و سپس آن را در جعبه استراتژي قرار مي دهند و به سمت كاركنان روانه مي كنند. سپس مي پرسند چرا كاركنان درباره استراتژي هيجان زده و متحير نمي شوند. كاركنان نمي توانند درك كنند كه استراتژي چقدر حياتي است، زيرا نمي دانند در تدوين آن چه اتفاقي افتاده است… شايد بزرگترين چيزي كه در سازمان ها فراموش كرده ايم اين است كه برجسته ترين استراتژي نيز بي ارزش است اگر!، كاركنان نتوانند پذيراي آن بوده و در آن مشاركت كنند.