صنایع فرهنگی در ایران امری مهجور است. در جهان نیز هر چند به ثبات نسبی رسیده و امری بدیهی و ضروری در فعالیت‌های فرهنگی محسوب می‌شود اما نوپاست. شاید اصحاب مکتب فرانکفورت و در رأس آنان تئودور آدورنو و ماکس هورکهایمر را بتوان نخستین افرادی دانست که با انتشار کتاب «ریالکتیک روشنگری» در سال 1947 و مطرح کردن مقوله «صنعت فرهنگ» و پرداختن انتقادی به رابطه میان تجارت و صنعت در فرهنگ، باب این بحث را گشودند