کتاب تاریخ مستند عکاسی دوره ناصری اثر مهدخت ابوالفتحی 1404

عکاسی با تولد خود در سال ۱۸۳۹ میلادی، رویایی را که برای مدت ها همه چشم به راهش بودند، تحقق بخشید. برای اولین بار بود که همگان می توانستند تصویری به مراتب دقیق تر و ارزان تر از پرتره های نقاشی شده در اختیار داشته باشند.
این اختراع در نوع خود کم نظیر به سرعت جهان را تحت تاثیر خود قرار داد. در این تأثیرپذیری، ایران نیز مستثنی نبود. ورود این پدیده ی لوکس به ایران عصر قاجاری تنها سه سال بعد از اختراع جهانی اش یعنی در سال ۱۸۴۲ میلادی (۱۲۵۸ هجری قمری) بسیار حائز اهمیت بود.
اولین عکس به شیوه ی داگروتیپ در دربار محمدشاه انداخته شد. اما رشد و تعالی این صنعت نوظهور مصادف بود با دوران طولانی سلطنت ناصرالدین شاه و تجددخواهی او که با سفرهای مکررش به اروپا افزایش یافت. عکاسی؛ این پدیده ی لوکس و جدید نیز به مانند دیگر مظاهر تمدن غربی از همان ابتدا نظر شاه چوان را به خود جلب کرد و اقدامات شاه در جهت پیشرفت آن به جایی رسید که در بسیاری موارد، عکاسی در ایران پیشرو تر از دیگر نقاط جهان نمود یافت.
در واقع تاریخ عکاسی در ایران و مراحل سیر و تحول آن مورد توجه بسیاری از پژوهشگران حوزه ی عکاسی و تاریخ قرار گرفته اما در این پژوهش ها به ندرت از اسناد تاریخی استفاده شده است. با توجه به اهمیت اسناد در بررسی های تاریخی به سبب هرچه روشن تر شدن مسیر پژوهش، هدف اصلی از گردآوری کتاب بررسی تاریخ عکاسی با تکیه بر اسناد مرتبط آن است.
کتاب «تاریخ مستند عکاسی دوره ناصری» شامل ۳ بخش: تاریخ عکاسی جهان، آغاز عکاسی در ایران و عکاسی در دوره ناصرالدین شاه است.