نمايشنامه سه خواهر اثر آنتوان پاولوویچ چخوف 1404

انتشارات توس منتشر کرد :
در بخشی از کتاب سه خواهر می‌خوانیم:

– ورشینین: بله، ما را از یاد خواهند برد. سرنوشت‌مان این است، کاری‌اش نمی‌شود کرد. زمانی خواهد آمد که هرچه به نظرمان ضروری و بسیار بااهمیت جلوِه می‌کند، فراموش خواهد شد، یا بی‌فایده به نظر خواهد آمد. [کمی سکوت.] عجیب است، اما برایمان ممکن نیست امروز درک کنیم چه چیزی ضروری و چه چیزی مهم است، یا بیهوده و مسخره. مگر کشفیات کوپرنیک، یا مثلاً کریستف کلمب در آغاز مسخره و بی‌مصرف جلوه نکردند؟ حال آن‌که همه حقیقت را در جمله‌های بی‌سروته آدمی ابله می‌جستند. هیچ بعید نیست که زندگی کنونی – که ما بدون چک‌وچانه می‌پذیریم – روزی به نظر عجیب و احمقانه بیاید، نادرست و شاید هم گناهکارانه.

– توزنباخ: کسی چه می‌داند؟ شاید هم روزی بگویند زندگی پرافتخاری را می‌گذرانده‌ایم و با احترام از ما یاد کنند. این روزها دیگر از شکنجه، از اعدام، از چپاول خبری نیست، با این‌همه مردم با درد و رنج زندگی می‌کنند!

– سولنی: [با صدای خش‌دار:] بیه، بیه، بیه، اگر به بارون اجازه بدهند فلسفه ببافد، حتی حاضر است از خورد و خوراک هم چشم بپوشد.
– توزنباخ: واسیلی واسیلیویچ، خواهش می‌کنم راحتم بگذارید… [صندلی‌اش را عوض می‌کند.] واقعاً ملولم می‌کنید.
– سولنی: [با صدایی خش‌دار:] بیه، بیه، بیه…

– توزنباخ: با وجود درد و رنج‌هایی که در زمان ما مشاهده می‌شوند، که طبعاً وجود هم دارند، باز نشان‌ دهنده‌ی این هستند که جامعه از نظر روحی متحول شده است