کتاب مصاحبه های کوتاه با مردان کریه

در مواجهه با زندگی و آثار دیوید فاستر والاس در وضعیتی بینابینی درمی‌مانیم. یکی از این جهت که درباره‌ی مولف جوانمرگی حرف می‌زنیم و می‌گوییم ای کاش در 46 سالگی به زندگی خودش پایان  نداده بود و هم‌چنان در ژانرهای مختلف ادبی شگفت‌انگیزترین متن‌های دوران‌ را برای‌مان می‌نوشت و از طرفی دیگر می‌توانیم این نکته را هم به خاطر  بیاوریم که مگر والاس در همین 46 سال بیشتر از چند 10 سال بسیاری دیگر رمان، داستان کوتاه، جستار و مقاله ننوشت و چرا به انتخاب او احترام نگذاریم و مرگ‌اش را نیز بخشی از ماجرای نوشته‌هایش ندانیم؟ همین کتاب «مصاحبه‌های کوتاه با مردان کریه» یکی از نمونه‎‌ترین کارهای اوست برای اثبات همه‌ی آن‌چه «دیوید فاستر والاس» بود!

مجموعه داستانی مستقل که در سال 1999 منتشر شد و رفت میان یکی از بهترین خاطره‌های قرن بیستم جای گرفت. داستان‌های این کتاب، روایت‌های دیگری از همان جهان‌بینی و منظر شوخ و تلخ به جهان‌ هستند با شخصیت‌هایی که روزمرگی، منفعت‌طلبی و فردگرایی در همه‌ی تاروپودشان تنیده شده است.

مردمی عادی که چیزهایی غیرعادی درون‌شان فقط در مواجهه‌ی حقیقی با خودشان مشخص  می‌شود و احساسات متناقض بسیاری در دیگران مقابل‌شان، خودشان و مخاطبان داستان‌ها برانگیخته میشود ، آن هم شاید به این دلیل که والاس به خوبی کاری که جهان فروشده در روزمرگی‌ها، حماقت‌ها، بلاهت‌ها، سودگرایی‌ها و بازاری‌بازی‌ها با ما کرده‌است و آن چیزی که به آن تبدیل شده‌ایم را از طریق روایت داستان همین آدم‌ها، به روی‌مان می‌آورد. «مصاحبه‌های کوتاه با مردان کریه» را به قصد بیشتری که باید روزی به خودمان می‌زدیم هم می‌شود خواند و البته لذتی دردآلود هم نصیمان شود