کتاب من و مریخی اثر مارتینه موری 1404

نشر میلکان منتشر کرد:
هیچ فاصله‌ای آن‌قدر زیاد نیست که موسیقی نتواند آن را پر کند.
جویی بیشتر از هر چیزی در دنیا دلش می‌خواهد ساز بنوازد و با کسی درباره‌ی موسیقی حرف بزند، اما او برای چنین کاری زیادی خجالتی است، پس بیشتر وقتش را صرف نشستن روی تپه‌ی پشت خانه‌اش و خیال‌پردازی می‌کند. او آن تپه را متعلق به خودش می‌داند.
اما روزی که طبق عادت به تپه سر می‌زند می‌بیند یک خانه درختی آن‌جا سر برآورده که به‌طرز عجیبی هم شبیه سفینه فضایی است. جویی عصبانی می‌شود؛ آن تپه تنها جایی است که می‌تواند خودش باشد و حالا مهاجمی آن را اشغال کرده است. تصمیم می‌گیرد تپه‌اش را پس بگیرد، اما مهاجم دختری عجیب و مرموز است؛ دختری که انگار از دل قصه‌های پریان آمده و حالا مشغول ساختن دنیای خیالی و رازآلود است.
جویی درعین‌حال که آماده‌ی جنگ برای پس‌گرفتن تپه‌اش می‌شود، واقعاً هم کنجکاو است که این دختر را بشناسد، شاید او همان کسی است که جویی را از تنهایی خلاص می‌کند، همان کسی که می‌تواند با زبان موسیقی با او ارتباط برقرار کند…