مطالعه و پژوهش در قلمرو فرهنگ، امری سهل و ممتنع است. سهل از آن رو که می‌توان با ساده‌انگاری با مقوله فرهنگ مواجه شد و ممتنع از آن حیث که اگر در قلمرو فرهنگ به طور جدی تأمل کنیم، آن را عرصة پیچیدگی‌های فراوانی می‌یابیم.

صنایع فرهنگی در ایران امری مهجور است. در جهان نیز هر چند به ثبات نسبی رسیده و امری بدیهی و ضروری در فعالیت‌های فرهنگی محسوب می‌شود اما نوپاست. شاید اصحاب مکتب فرانکفورت و در رأس آنان تئودور آدورنو و ماکس هورکهایمر را بتوان نخستین افرادی دانست که با انتشار کتاب «ریالکتیک روشنگری» در سال 1947 و مطرح کردن مقوله «صنعت فرهنگ» و پرداختن انتقادی به رابطه میان تجارت و صنعت در فرهنگ، باب این بحث را گشودند