نیازی نمی بینم که پزشکم مرا دوست داشته باشد؛ انتظار هم ندارم همراه من عذاب بکشد؛ وقت زیادی از پزشکم نمی?خواهم؛ فقط پنج دقیقه به وضعیت من فکر کند، تمام ذهنش را به من بسپارد، در یک فاصله‌ی کوتاه به من بپیوندد، همراه جسمم روحم را جست‌و‌جو کند و بیماری‌ام را بفهمد، زیرا هر انسانی به شیوه‌ی خودش بیمار می شود.

منِ دانشجو قادر به درک و تشخیص این موضوع نبودم که اشتباه در شیمی‌درمانی موجب مرگ بیمار شده بود یا سرطان خون ِپیشرفته. اما آن‌چه شاهدش بودم، تأثیری بود که این اتفاق در پزشک گذاشت.